Glibberige avonturen
Iets vergeten?
Het is nog redelijk donker wanneer ik vroeg in de ochtend over de glibberige basaltblokken klauter bij Oostmahorn. Mijn cameratas op de rug, waarin ik tevergeefs naar mijn hoofdlampje heb gezocht en het statief in de hand voor een beetje steun.
Het idee is om de paars, roze tinten net voor zonsopkomst boven het Lauwersmeer te fotograferen. Dit keer niet met de wel bekende vuurtoren, maar de zonsopkomst boven de visnetten die verderop in het water staan. De uitwerking van het plan: A, de weersvoorspellingen controleren. Check! B, locatie bekijken en een inschatting maken van de lijn van de opkomende zon. Check! Goed bezig toch? Nope, één ding vergeten, namelijk hoe glad die grijze basaltblokken vroeg in de ochtend kunnen zijn.
In de vreemdste, acrobatische houdingen, balancerend over de spekgladde, grijze rotsblokken zoek ik naar de beste fotografieplek. En gek genoeg is dat altijd aan het einde van de golfbreker, bestaande uit alleen maar stenen.
Tien minuten en duizend halsbrekende toeren later heb ik eindelijk het statief en de camera tussen de rotsblokken geïnstalleerd. Nu nog een beetje een comfortabele steen uitzoeken om op te zitten, die puntige randen drukken behoorlijk in mijn billen. Wanneer de nacht overgaat in de dag en de natuur ontwaakt, beschildert Moeder Natuur de hemel met een prachtig pastelkleurig palet. Dan ben je die afdrukken in je billen snel vergeten en is het volop genieten.
Net een komische James Bond film
Er staat weer een ‘fotografiedate’ met mijn vriendin gepland, dit keer gaan we naar een fotohut. Wanneer ik de informatie lees die we vooraf ontvangen, heb ik wel een beetje mijn bedenkingen. Er staat; “het zandpad kan bij nat weer glibberig zijn” en “zodra u het zandpad in het bos oprijdt, schakel uw autolampen uit.” Uhm, wij willen gaan fotograferen bij zonsopkomst en even daarvoor kan het nog redelijk donker zijn tussen de bomen. Zou het handig zijn dat ik dan geen hand voor ogen zie terwijl ik een voertuig bestuur? Enfin we zien wel. Wordt ongetwijfeld weer een mooi avontuur.
Op de bewuste dag stuur ik mijn auto, een 4×4 leek ons handiger na het lezen van de info, het modderige landweggetje in en doof mijn autolichten.
Een pad vol diep kuilen en behoorlijk wat water, het lijkt eerder op een riviertje met een lage waterstand. Slippend en slingert om de diepe kuilen te ontwijken, rijd ik verder.
We zoeken naar een slagboom met een blauw bordje waarop staat: ‘verboden toegang’. Gevonden, vriendin sprint uit de auto om de houten slagboom te openen. De opdracht is om ongezien het pad in te rijden en even verderop de auto achter een bosje uit het zicht te parkeren.
Of het struikgewas is te klein of de auto is te groot, want het past niet helemaal. Voel me net een spion door al dit stiekeme gedoe. Deze maatregelen zullen ongetwijfeld bedoeld zijn dat er geen ongenode gasten plotseling voor je neus staan in de door jouw gehuurde fotohut.
Bij mijn vriendin en mij werkt het alleen maar op onze lachspieren en is het een humoristische start van ons fotografie uitstapje.
Conclusie, wij zijn niet geschikt voor spionage. Het enige wat wij vanachter het spiegelglas bespioneren, zijn de gevleugelde vriendjes en de rappe pluimstaarten die voor de hut komen badderen of een lekker maaltje meepikken.