Altijd in voor een praatje

Bekijken en bekeken worden
“Mevrouw, mevrouw”, klinkt het. Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk om, ja het is voor mij bedoelt.
“Wat bent u aan het doen?”, vraagt de jongedame die samen met een vriendin de avond op het strand doorbrengt. Voor hun ligt een dobbelspel op een bontgekleurd kleed.
Ik vertel ze dat ik aan het fotograferen ben. Blijkbaar is dat niet geheel duidelijk, ondanks de camera in mijn handen. Ze hebben mijn verrichtingen een tijdje nieuwsgierig gadegeslagen.

EHBO voor fotograferen
Terwijl ik mijn statief installeer en check of mijn camera goed vast zit en het statief stevig staat, pak ik mijn filters uit de tas. Ik plaats het glazen filter in de houder op de fotocamera en met de snelheid van een magische truc van een illusionist verdwijnt het glas uit de filterhouder zo in het slik. Verbaasd kijk ik naar de plek waar mijn grijsverloopfilter is verdwenen. Snel graai ik met mijn handen in de drab om mijn filter te redden.
Een oudere mevrouw die net langsloopt, heeft de verdwijntruc van mijn glazen plaatje zien gebeuren. “O jee, heb je water bij je?”, vraagt ze bezorgd, nadat ze waarschijnlijk mijn beteuterde gezicht heeft gezien. Ja, in de auto, dus eerst maar terug naar het parkeerterrein om het druipende glasplaatje af te spoelen met water.
Nu ik mijn filterset niet kan gebruiken, moet ik creatief zijn en overschakelen op plan B. Wat dat is, moet ik nog bedenken.
Terug op het strand loop ik wat rond op zoek naar andere fotografiemogelijkheden. Dit is wat de twee dames, die mij net een vraag stelden, op het strand hebben gezien.
“Wilde u niet de mooie zonsondergang vastleggen, want u stond soms een andere kant op te fotograferen?” vraagt dame twee op het vrolijk, gekleurde kleedje. “Jawel, maar de zon hoeft niet altijd in beeld om een mooie zonsondergang foto te maken”, leg ik uit.
Daarna wens ik hun nog een fijne avond en loop ik terug naar de auto. Ik hoop dat het filter, na een flinke afspoelbeurt thuis, ongeschonden uit de strijd komt.
Door dit hele voorval moet ik aan een collega fotograaf denken die haar laars in het wad heeft verloren.
Terug bij de auto kan ik het niet laten om haar te appen. Zij is niet de enige die spullen laat verdwijnen in wad.

Een spontane en vrolijke ontmoeting
Een paar meter voor mij op de basaltblokken zit een lobbes met een guitige blik. Achter hem is de ondergaande zon die zijn zwarte, harige vacht van een gouden randje voorziet. Ik vraag het baasje van deze viervoeter of ik een foto mag maken. Er ontstaat een heel leuk gesprek over de fotogenieke locatie aan het wad waar wij op dit moment staan te genieten van de ondergaande zon. Terwijl een paar donkere hondenkijkers mij vol blijdschap aanstaren, schiet ik nog een paar plaatjes. Nu weet ik waarom hij zo gefocust kijkt, na braaf blijven zitten, volgt er een beloning in de vorm van een kleine traktatie en een uitgebreide kroelsessie.