Improvisatie versus gemak

Bij twijfel altijd gaan!
Soms pakt dat verrassend leuk uit, soms niet helemaal als gehoopt.
Dan schakel ik over naar plan B, dit moet ik dan nog wel even ter plekke bedenken. Met de belofte aan mezelf dat ik later terug zal komen om plan A uit te voeren.
Dat werkt uiteraard prima dicht bij huis, wanneer je wat verder moet reizen voor een locatie is dat niet altijd uitvoerbaar. Maar het daagt je wel uit om net even een ander beeld te maken.
Een kleurrijke zonsondergang op een specifieke, gewenste plek, dat is wat ik voor ogen heb wanneer ik op weg ben naar het IJsselmeer. Het plaatje heb ik al gemaakt in mijn hoofd. Ik wilde zo weinig mogelijk aan het toeval overlaten en heb al een aantal dagen de weersvoorspellingen gecontroleerd en diverse apps geraadpleegd. De betreffende avond zijn de kansen redelijk hoog en dus hup in de auto en gaan. Naarmate ik dichterbij de locatie kom, zie ik vanuit het westen een steeds donker wordende avondlucht mijn kant opkomen. Eenmaal aangekomen, is er een klein streepje roze te zien voordat de dreigende wolkenlucht het volledig overneemt. Moeder Natuur doet niet aan apps en daagt mij uit om een plan B te maken.

Een andere tak van fotografie sport
Een dagje dierentuinfotografie samen met een vriendin. Op de plattegrond, meegegeven door de vriendelijke kassamedewerker, staan alle dieren keurig vermeld. En waar we ze kunnen vinden. Gemak dient de mens. Niet als een Freek Vonk vol spanning speuren, op zoek naar de wilde beesten. Toch loop ik daar rond met gemengde gevoelens. Het schuurt, ik zie een ijsbeer in een naar mijn mening veel te kleine omgeving over de graszoden lopen. Hij graaft een gat om vervolgen wat gras te eten, ik vraag mij af of dit natuurlijk gedrag is. Ik word er verdrietig van. Het kleine poeltje water in zijn verblijf is net groot genoeg om zijn grote teen in te steken.
In dierentuinen wordt ook wel veel onderzoek gedaan en zijn er programma’s opgezet voor bedreigde en bijna uitstervende diersoorten. Uiteraard weet ik dat dit een discussie is waar niet een pasklaar antwoord/oplossing voor is. Eerlijk is eerlijk ik heb ook wel genoten van het uitstapje, maar toch ga ik met een beetje een weemoedig gevoel naar huis.

Pienter, eigengereid en mallotig
Max onze oude, trouwe viervoeter gaat nog weleens met mij mee wanneer ik op pad ga met mij camera. Maar of dat ook kan met ons jongste gezinslid?
Hij is alweer één jaar jong en deze eigenwijze viervoeter gaat door het leven onder de naam Buddy. Het is een soort van klein uitgevallen husky. In de auto vindt hij het een beetje spannend. ‘Ik heb vier poten, waarom je dan verplaatsen in zo’n ronkend ding op wielen’, is misschien wel zijn gedachte. Ik moet een pakketje wegbrengen en neem Max en Buddy samen mee in de auto dan kan Buddy een beetje wennen aan autorijden.
Twee paar hondenogen kijken mij na, wanneer ik de winkel binnen stap op weg naar de service balie. Terwijl ik sta te wachten op mijn beurt komt er een aardige mevrouw naar mij toe met de mededeling: “Jouw autoalarm gaat af”. Beetje verdwaasd kijk ik haar aan, en denk heb ik die dan op mijn auto zitten? En gelijk is mijn volgende gedachte: ”BUDDY!”
“Ik ben zo terug,” zeg ik met opkomend schaamrood op de wangen tegen de baliemedewerker, “moet even naar mijn hond, die zit nog in de auto.” Bij de auto aangekomen, kijken door de autovoorruit vanaf de bestuurderstoel een paar blauwe, stoïcijnse hondenogen mij aan. Zich van geen kwaad bewust. Of toch wel? Heeft hij daar nou een glimlach op zijn snuit?