Plan A, B en C

Geduld en keuzestress

Het voorjaar is in volle gang en is geëxplodeerd in vele kleuren en geuren. Nieuw leven, kriebelbeestjes, vrolijke vladderaars en bezige bijtjes, de natuur gonst om je heen. Zóóóóó veel foto onderwerpen, welke ga ik kiezen?

Ik ben op zoek naar de meikever, elke wandeling met mijn hond Max speur ik de eikenbomen af. Soms tot frustratie van Max dat ík niet doorloop. Hij mag graag overal zijn zwarte, natte hondenneus de kost geven, maar dit is zelfs hém iets te gortig.

Terwijl ik mij het apenzuur zoek en nog steeds niks heb gevonden, merkt een vriendin terloops op dat zij zo’n vies verdwaald beest in haar keuken had. Zonder pardon is deze indringer naar buiten gebonjourd. Met een mengeling van verbazing en jaloezie kijk ik haar aan. “Waar heb je dat beestje gelaten”, vraag ik. “Weet ik niet, manlief heeft deze naar buiten gebracht”, is haar reactie. “Weet je wel dat het mannetje prachtige ‘wimpers’ heeft?” zeg ik verontwaardigd. “Ja, antwoord ze laconiek, maar het blijven vieze beesten”, is haar mening. Ik hoop dat ik dit in de schemer actieve bruine kriebelbeestje met witte, zachte haartjes nog een keer voor mijn lens krijg.

Flexibiliteit, creativiteit en humor

De tulpen zijn inmiddels gekopt en het seizoen is voorbij. Samen met mijn lieftallig fotomaatje ben ik naar de Poldertuin geweest om de eerste voorjaarsbloeiers te fotograferen. Terwijl ik achter een tulpenbed op mijn knieën lig te fotograferen, speurt zij de tuin rond om te kijken waar ik ben gebleven. Wanneer ik lachend tevoorschijn kom en naar haar zwaai, zet zij mij snel op de kiek. Nieuwe profielfoto?

Ons volgende uitje is de koolzaadvelden en de zeehondjes, maar Moeder Natuur gooit roet in het eten. Het is dan wel voorjaar, maar op het moment voelt het met de vele regen en harde wind eerder herfst. Overschakelen naar plan B, wat is plan B? Die is er niet, dus even creatief en flexibel zijn en dat is een eigenschap die meeste natuurfotografen niet vreemd is.

We besluiten uiteindelijk om naar een vlindertuin te gaan en komen aanrijden op een keurig netjes ruim opgezet parkeerterrein.

Vanaf dit punt loop en fiets je een natuurgebied in met prachtig aangelegde paden. We zoeken naar de vlindertuin en lopen naar een nieuw ogend gebouw, dit blijkt een bistro te zijn.

Aan de overkant zien we half verscholen tussen het hoge gras en struiken een aftands gebouwtje. Moeten we daar zijn? Ja daar moeten we zijn. Eenmaal binnen is het nog smoezeliger en niet bepaalt netjes. We lopen over de tot op de draad versleten vloerbedekking naar de kassa. We zijn de enigen.

Eenmaal in de vlinderkas blijkt het daar net zo rommelig te zijn. Maar er fladderen wel prachtige exotische kleurrijke vlinders en geen mens te bekennen. Volop fotografie mogelijkheden.

Na een aantal uurtjes lopen we samen compleet bezweet (gevalletje niet goed gekleed) weer naar buiten. Een deodorant zou niet verkeerd zijn, laten we dit nou net niet bij ons hebben. Voordeel we ruiken beide naar hetzelfde natuurlijke ‘parfum’. We ploffen neer bij de bistro voor een drankje. “Wat een bende was het daar eigenlijk, ik zal nog eens iets voorstellen”, zegt vriendin een beetje beteuterd. Ik moet er om lachen en zie de humor er wel van in.

Stedentrip, een mix van herinneringen en foto’s maken

Met manlief, schoonzus en zwager ben ik drie dagen naar Boedapest geweest. Naast natuurfotografie kan ik mijn hart ook erg ophalen met straatfotografie. Ik lig half op de trappen bij het Visserbastion de Matthiaskerk te fotograferen.

Zodra ik opsta komt er een hele mensenmenigte achter mij in beweging. Beetje beduusd kijk ik ze na wanneer ze aan mij voorbijlopen. Ze hadden keurig netjes staan wachten, wat aardig denk ik. Blijkt dat mijn zwager heeft gezegd dat het voor National Geographic is. Nou dat is een te grote eer, maar fijn dat familie (niet geheel onbevooroordeeld) je op die grote waarde schat.

Later die dag zijn mijn lieve en geduldige familieleden misschien iets minder blij met mij. Het plan is om tijdens het blauwe uurtje, wat in werkelijkheid maar een kwartiertje is, het goudgele verlichte Parlementsgebouw te fotograferen. Maar dan wel vanaf de andere kant van de Donau. Het idee is om met de metro gaan, maar blijkt het metroverkeer volledig plat te liggen. Schakelen naar plan B, die ik in rap tempo moet bedenken. We gaan met de tram!

Snel bekijk ik dienstregeling. Eerst nummer 47, daarna overstappen in 41 op 19. Makkie; zo gezegd, zo gedaan. Of toch niet? Tram 47 brengt ons keurig over de brug naar de overkant. We stappen uit terwijl aan de overzijde van het perron een tram staat. “Moeten we daarin?” vraagt zwager nog. “Ja”, antwoord ik stellig.

We zitten net wanneer de tram begint te rijden. Terug de brug over, uhm de verkeerde kant op. Blijkt dat we weer in nummer 47 zijn gestapt, sorry. Eerstvolgende halte uitstappen en dan maar teruglopen om vervolgens wel in de juiste tram te stappen.

Het blauwe kwartiertje is inmiddels bijna voorbij wanneer we eindelijk op de plek aankomen waar ik graag wil fotograferen. Dan is het schakelen en moet je het doen met de omstandigheden van dat moment. Een drankje na afloop op het terras hebben mijn medereizigers wel verdiend. De commentaren over mijn skills als reisleidster heb ik de rest van het weekend nog vele malen moet aanhoren.