Dierenmanieren

Kiekeboe
Samen met een vriendin loop ik door dierenpark Hoenderdaell. Dit is niet zomaar een dierentuin. Hier zijn onder andere Stichting Aap, Stichting Leeuw en Stichting S.O.S. Dolfijn gevestigd.
Het is een park met vele, bijzondere dieren. Sommige dieren die in het park verblijven, hebben tijdelijke zorg nodig. Een aantal dieren komt uit oorlogsgebieden of heeft een deel van hun leven in het circus doorgebracht. Maar er zijn zelfs dieren die zijn afgedankt nadat ze als huisdier zijn gehouden. Toch onbegrijpelijk!! Het mooie is dat er een plek zoals Hoenderdaell is, waar ze dan naar toe kunnen, maar het schrijnende is dat ze nooit meer vrij in de natuur kunnen leven.
Terwijl ik rondwandel en geniet van alle prachtige dieren, zie ik ook twee luiaards lekker knus bij elkaar hangen. Ik zet mijn lens zo dicht mogelijk tegen het hek, om het raster niet op de foto te krijgen. Wanneer ik de foto wil gaan maken, schrik ik. Plotseling kijkt een guitig koppie aan de andere kant door mijn lens. Het is het snoetje van een brutaal kapucijnaapje.

Veel gekwaak en veren
Helemaal klaar voor een dagje vogels fotograferen. Ik heb mij geïnstalleerd in een boshut. Volgens de informatie laten de schuwere vogels zich hier ook wel zien. Een goede voorbereiding is het halve werk. Alles bij de hand eten, drinken en zelfs een kleine, camping plasemmer. Ik heb mij voorgenomen de hut niet te verlaten om zoveel mogelijk verstoring te voorkomen. En de kansen te vergroten de schuwere exemplaren te kunnen fotograferen. Het eerste uur komen de meest gangbare bosvogels wel even gedag zeggen. Plotseling is er veel gekwaak en kabaal, er landt een mannetjeseend pontificaal in de vijver voor de hut, gevolgd door mevrouw eend. Ze houden een uitgebreid badritueel. Ondertussen snaaien ze hier en daar een hapje uit de begroeiing langs de rand van de vijver. Ik denk dat dát niet helemaal de bedoeling is. Eerst vind ik dit nog leuk, maar al snel denken meneer en mevrouw Duck het alleenrecht te hebben op de vijver en verjagen ze alles en iedereen die maar iets te dicht in de buurt komt. Na anderhalf uur besluit ik dat het tijd is voor Donald en Katrien om te vertrekken. Ik stap de hut uit en wijs hun vriendelijk, doch overtuigend de weg naar het naastgelegen weiland. Ze vertrekken, maar al snel steekt mevrouw eend heel voorzichtig haar snavel weer om het hoekje. Ik wéér uit de hut, ze waggelt direct rechtsomkeert terug. Om vervolgens vijf minuten later heel stoer met haar borst vooruit opnieuw ten tonele te verschijnen. Niet van plan haar stekkie op te geven. Donald verschuilt zich verderop tussen het hoge, groene gras. Vanaf een afstandje kijkt hij toe naar de strijd tussen zijn dappere vrouw en die vreemde eend in dat hutje. Na de zoveelste poging geef ik het op en wint mevrouw eend de strijd. Ik ga naar huis, er komt nu toch geen kip meer.

Focus
Het zonnetje schijnt en ik lig languit in onze voortuin.
Op de toppen van de fris, groene grassprietjes balanceren lieveheersbeestjes. Met mijn camera in de aanslag probeer ik deze acrobatische kunsten vast te leggen. Plots vliegt er eentje naar een grassprietje verderop. Dat is gaaf om vast te leggen! Zo gedacht, zo gedaan. Nou nee, dus. Uren lig ik volledig geconcentreerd in het gras. Om zo een patroon van de vliegeniertjes te ontdekken. Honderd foto’s verder en veel geduld eindelijk het gestippelde kevertje met zijn vleugeltjes gespreid op de foto weten te krijgen. Nog even doorzetten dan heb ik een vliegend exemplaar, is mijn gedachte. Aanhouder wint, ja hij gaat en klik, dat is geen lieveheersbeestje, maar een grote, harige, witte hondenpoot.
Buddy!!! Onze trouwe, lompe viervoeter is bovenop mijn kleine, gestippelde vriendje gaan staan. Hij ligt onderaan het grassprietje in de aarde en zal voorlopig even niet meer vliegen.