Geduld, geluk en een beetje lef
Wie is hier de indringer?
Terwijl ik de zachtjes door de wind wiegende, rode klaprozen aan het fotograferen ben, kruipt er een exoot niet ver bij mij vandaan over het fietspad. Voor mij staat een Amerikaanse rivierkreeft met zijn scharen wijd open. Snel ga ik op mijn buik liggen, midden op het betonnen pad. Terwijl ik volop aan het plaatjes schieten ben, vraag ik mij vertwijfelend af hoe snel deze beestjes eigenlijk zijn. Is het bluf of zal hij mij daadwerkelijk aanvallen? Ik zie in mijn gedachten dit zoetwaterdier al met zijn scharen in een van mijn neusvleugels hangen. Gelukkig heb ik de camera voor mijn gezicht als bescherming.
Held op sokken
Urbex Fotografie is onder menig fotograaf erg populair. Foto’s maken in leegstaande, vervallen gebouwen die zich vaak op verboden en afgelegen locaties bevinden. Niet geheel ongevaarlijk, maar wel spannend en uitdagend. Terwijl ik tijdens de relatiedag op de militaire kazerne van onze zoon rondloop, zie ik zo’n gebouw dat prima volstaat voor deze vorm van fotografie. Vervallen door de tand des tijds, ontheven van zijn functie, door de natuur overgenomen en rondom afgesloten met een hoog, ijzeren hekwerk. In mijn hoofd ontstaan al de gaafste beelden. De kans op een schaal van één tot en met tien dat ik deze foto’s ga maken is; NUL! Het gebouw staat immers op militair terrein en daar met je camera helemaal losgaan, is uiteraard uit den boze.
Nou wil het geval dat achter ons huis een leegstaande, vervallen en deels uitgebrande fabriek staat. Waar menig jeugd uit ons dorp al naar binnen is geslopen, waaronder mijn eigen bloedjes. Maar iets in mij weerhoudt mij ervan om daar zomaar met de fotocamera naar binnen te banjeren. Misschien mijn gezonde verstand? Ik kan ook beginnen met het buitenterrein vast te leggen. Hoe Moeder Natuur langzaam alles weer overneemt.
Naast heel veel geduld, heb je soms ook geluk nodig
Een uur geleden is de zon ondergegaan. Ik staar naar de nachtelijke hemel, die steeds donkerder wordt, in de hoop lichtgevende nachtwolken te zien. Het indringende geluid van de roerdomp verjaagt de stilte in het natuurgebied. Langs de waterkant fungeer ik als bloeddonor voor de vele muggen die rond mijn hoofd en camera zwermen. In mijn ooghoek zie ik een stukje verderop iemand voorbijfietsen. Deze persoon is hier net ook al langs gereden. Een onbehagelijk gevoel bekruipt mij. Het is hier vandaan vijftien minuten lopen naar de dichtstbijzijnde woningen en de auto. Wanneer de zon zo’n anderhalf uur achter de horizon is verdwenen en ik nog geen enkele lichtgevende wolk zie verschijnen, geef ik het op en ga naar huis.
Uiteindelijk zijn de lichtgevende wolken de vorige nachten wel verschenen, getuigen de vele foto’s die voorbijkomen op social media. Maar dit was ver na mijn bedtijd. Voor de derde keer sta ik langs de waterkant. Gewapend met een muggennet ben ik vanavond geen bloedbank. Saai langs de waterkant is het zeker niet. Een marter komt even vanuit de rietkraag koekeloeren, voor mij springen de snoeken omhoog uit het water en strijden om de hoogste punten voor schoonzwemmen. De muziek wordt verzorgd door de vele ganzen waarbij oordopjes geen overbodige luxe zijn. Een lepelaar trakteert op de nodige dosis humor, wanneer deze helemaal uit zijn dak gaat, op zoek naar een lekker maaltje. Helaas ook deze keer geen felbegeerde, lichtgevende wolken, die eigenlijk helemaal geen wolken zijn, maar ijskristallen hoog in de atmosfeer die worden aangelicht door de zon.
Thuis maar even in het archief duiken, op zoek naar foto’s die ik vijf jaar geleden heb gemaakt van dit bijzondere fenomeen. Volgend jaar gewoon weer opnieuw proberen!
