Verrassend diverse winterweek

Fanatisme of gewoon gek

Ik rek mij langzaam uit onder het warme dekbed. Ondertussen voer ik een inwendige discussie met mijzelf en de fotografe in mij. Het is vroeg en in mijn bed is het op dit moment aangenaam vertoeven.

“De foto’s van gisteren waren niet helemaal scherp”, hoor ik een kritisch, fotografisch stemmetje in mijn achterhoofd.
“Je hebt vandaag voorlopig een laatste kans om met ongeveer dezelfde weersomstandigheden te werken”, daarmee doet de fotografe nog een duit in het discussie zakje.
“Ja, maar dan moeten die langharige geiten wel weer op dezelfde plek staan en dat is geen zekerheid”, is mijn tegen argument om het dwingende stemmetje het zwijgen op te leggen.
“Wanneer je niet gaat, weet je zeker dat je niet een geslaagde foto hebt.”
Zuchtend gooi ik het dekbed opzij. Hoor ik haar nu lachen?

Een verassing van Moeder Natuur

Filerijden in het Friese dorpje Wierum is op zich al een bijzonder fenomeen. Op een heldere, koude avond in februari was er een bijzonder schouwspel te bewonderen. En dan heb ik het niet over de vele noorderlichttoeristen en fotografen op de dijk.

Aan de sterrenhemel danst het groene, paarse licht van Aurora Borealis boven het Wad. Er ontstaat een heuse noorderlichtkoorts in Nederland. Wat ik ook wel begrijp, want het is zo bijzonder!

Deze groene koorts is erg besmettelijk, ook ik word ermee besmet. Mijn nichtje appt: “Zou het wat zijn?” is haar vraag. “Jazeker, proberen kan altijd maar of het lukt is een tweede en je moet veel geduld hebben”, is mijn reactie. “Mocht je willen gaan dan ga ik wel met je mee”, stuur ik er nog snel achteraan. Ondertussen app ik koortsachtig met een vriendin of ze ook mee wil. Beide beginnende fotografen in de dop. Dus ’s middags onder het genot van een kop dampende thee bij mij aan de keukentafel een spoedcursus: ‘Hoe fotografeer ik het Noorderlicht’. Later die avond gaan we uitgelaten en hoopvol op pad.

Dochterlief is mee voor de mentale support en de catering. En zo staan we zij aan zij met half Nederland in de kou naar de donkere sterrenhemel te turen. Helaas is het die avond voor het blote oog niet waarneembaar, maar vangt mijn camera wel mooie plaatjes op de sensor.

Een ijskoud kunstje

Zo kun je het IJsbeelden Festival wel noemen. Langzaam loop ik tussen de verbluffende, ijskoude kunstwerken door. Filevorming omdat iedereen hetzelfde, perfecte plaatje wil schieten. Het thema is: ‘What a wonderful world’. De pracht van Moeder Natuur uitgehakt, gefreesd en gebeiteld in kilo’s ijs.

Om deze kunst met een grote K niet te laten smelten door onze warme aanwezigheid is het -10C binnen. Een muts en handschoenen zijn dan geen overbodige luxe. Iets wat je al snel vergeet mee te nemen wanneer het buiten lenteachtig aanvoelt.

Velen komen dan ook handenwringend naar buiten om de verkleumde vingers zo snel mogelijk weer op te warmen. Dit herinner ik mij nog zo goed van mijn eerste bezoek en voel zelfs weer de tintelende vingers. Nu ben ik beter voorbereid en kom ik naar buiten met alleen een koud en rood neuspuntje. Die is zo weer opgewarmd door het zonnetje dat ons stralend begroet zodra, wij naar buiten stappen.