Verwacht het onverwachte
Onaangename verrassing
Centimeter voor centimeter speur ik Google Maps af op zoek naar dé geschikte fotolocatie. Nadat ik een aantal potentiële gebieden heb gevonden, ga ik deze live bekijken. Het plan is om de blauwe supermaan te gaan fotograferen. De winnaar is een molen geworden, ja ja heel cliché, maar het is dan wel een hele mooie molen. Statief op de juiste plek positioneren, camera erop monteren, instellingen checken en terwijl ik hier druk mee bezig ben, zie ik in mijn rechterooghoek een enorme donker wolkenpartij aan komen drijven.
Het wordt nog spannend wie het eerste bij ‘mijn molen’ is, de supermaan of de gevreesde regenbui. Helaas de dikke regendruppels komen als eerste over de finish en de fikse regenbui wint het van de supermaan. Ik rijd zonder foto terug naar huis. Net voordat ik het dorp in rijd, zie ik een opening in het wolkendek. Daar piept de maan zometeen door, is mijn eerste gedachte. Ongeduldig wacht ik tot een medeweggebruiker plaats maakt, waardoor ik mijn auto zo snel mogelijk in de berm kan parkeren. Ik gris mijn camera van de bijrijders stoel en kan nog net een foto maken van blauwe, supermaan boven de skyline van mijn dorp. Niet de foto die ik wilde maken, maar het plaatje is verrassend leuk gelukt.
Moeder Natuur kan ook voor aangename verrassingen zorgen
Heel gracieus stap ik over de reling van het voormalige KNMR schip om via een ladder af te dalen in de rustig, kabbelende Waddenzee. Terwijl ik door het water loop, is mijn modieuze, groene waadpak van levensbelang om droog op de Engelsmanplaat aan te komen.
“Het wordt magisch”, zijn de beloofde woorden van de excursieleider. Sceptisch kijk ik naar de lucht en heb een beetje mijn twijfels hierover.
Ondertussen plant ik mijn statief in het zand om straks het drenkelingenhuisje met zonsondergang te fotograferen. Het duurt even, maar daar komt dan toch de beloofde magische, knallende, rode, oranje avondlucht.
En nee, het wordt niet magisch, maar magnifiek, betoverd mooi. Om alle clichés er maar even in te gooien.
Verrassend geslaagd
‘Ik heb het nog nooit gedaan, maar denk wel dat ik het kan’, met die beroemde woorden van Pipi Langkous ga ik op pad om de Melkweg te fotograferen. Voordat deze aan de hemel verschijnt, zakt de zon achter de horizon en krijgt het Wad een fijne, warme gloed.
En dan is het wachten tot het donker genoeg wordt om de Melkweg te spotten. Eerst nog even een leuke voorgrond zoeken. Die is gevonden en dan test-foto’s maken.
“Zie jij al wat?”, vraag ik aan mijn mede Melkweg spotter. Beide doen we verwoede pogingen om het fenomenale sterrenstelsel op de foto te krijgen. Uiteindelijk komt er heel voorzichtig wat in ons beeld.
Eerlijk is eerlijk, de doorgewinterde nachtfotograaf zal met kromme tenen naar mijn foto’s kijken, maar ik ben nu al trots op mijn eerste foto’s. Het doel om de Melkweg te fotograferen, is gelukt. Niet perfect, maar oefening baart kunst.
Na deze surprise nog vrienden?
“Ik heb een verrassing voor je”, app ik mijn vriendin die altijd gezellig met mij meegaat op fotografieavontuur. “Onthoud dat ik van je hou”, typ ik er nog snel achteraan. “Wat heb je gedaan?’, is haar verontruste reactie. “Ik houd niet van verrassingen!”, merkt ze nog even voor de duidelijkheid op.
Wat ik heb gedaan, is een cadeautje voor haar gekocht. Om precies te zijn een boek over fotograferen. Het is echter de titel van het boek die het verrassend maakt. Mijn vriendin is heel leergierig wat fotografie betreft, alleen haar brein iets minder. Haar interne harde schijf is selectief met het onthouden van informatie.
Onder het genot van een bakje thee pakt ze het gevreesde cadeautje uit. Ze kijkt me aan en beide moeten we hartelijk lachen om de titel: ‘Natuurfotografie voor Uilskuikens’.
