Fotoreis IJsland Westfjorden

Klaar voor de start

In de chaos genaamd Schiphol, maak ik kennis met de (hobby) fotografen die de komende negen dagen mijn gezelschap zijn. Eveline is onze reisleidster en chauffeur met vaardigheden van een pittige autocoureur. Ingrid, een kordate dame die weet wat ze wil. Catrien, voor mij een oude bekende en een leuke verrassing om haar weer te zien.

Martin is een boeiende verhalenverteller. Peter en Renee zijn gepensioneerde wereldburgers. De mannelijke helft van het echtpaar zorgt voor veel vermaak met zijn grandioze droge humor. Inge, de rust zelve die balans in de groep brengt en last but not least Yolande. Onze bonus reisleidster met ei of ij dat blijkt aan het einde van de reis. En ondergetekende, de koffiejuffrouw.

Wij zijn de eerste groep voor deze nieuwe reis, vandaar de bonusreisleider die promotiemateriaal verzamelt voor de website. Achteraf valt het met de drukte mee en vertrekken we mét bagage en een klein uur vertraging naar IJsland.

Ons eerste hotel bevindt zich in Reykholt waar we in de namiddag arriveren. In deze tijd van het jaar wordt het niet of nauwelijks donker op IJsland en dat is voor de eerste nacht een vreemde gewaarwording.

Water in alle vormen en elementen

De volgende dag worden de koffers met passen en meten vakkundig in het nu nog witte, schone busje geladen. Vandaag gaat het fotoavontuur écht beginnen! Onze eerste stop: watervallen en er zullen nog velen volgen. Azuurblauw water, roodbruine rotsen waarover het water naar beneden klatert met erom heen een kader van frisgroene vegetatie.

Ik sta in de startblokken om aan de slag te gaan. Eerst nog even wat praktische informatie van de leiding voor we worden losgelaten. Al snel verlies ik mij in dit natuurschoon en dit is nog maar het begin.

Boven mij hoor ik gescharrel en geblaat tussen het groene struikgewas. Een paar IJslandse, wollige viervoeters kijken mij nieuwsgierig aan.

We vervolgen onze reis naar de zwavel ruikende hete bronnen van Deildartinguhver. Stoom, borrelend, kokendheet water pruttelt vanuit de bodem tussen de rode rotsen omhoog, een wonderlijk schouwspel van Moeder Natuur. Ondertussen verandert het weer en bieden de weergoden ons dreigende luchten met hier en daar een spatje regen.

Ons volgend onderkomen heeft een gigantisch buitenbad en een natuurlijke warmwaterbron. Eerst gaan we nog een waterval tussen een ‘mini kloof’ fotograferen. Terwijl we hiermee bezig zijn, is het niet alleen water van de waterval dat naar beneden komt. Een flinke regenbui uit de grijze wolkenlucht maakt ons binnen enkele minuten behoorlijk nat.

Na de fotopresentatie over landschapsfotografie loop ik met mijn camera nog even een rondje om de oude grasdakhuisjes. Fotogenieke huisjes, maar toch slaag ik er niet in om ze fotogeniek vast te leggen. Al snel verruil ik mijn camera voor een badhanddoek en plons ik in het verwarmde zwembad. Samen met een van mijn medereizigers testen we de warmwaterbron van 40C. Pff, na vijf minuten en een knalroodhoofd houd ik het voor gezien.

Enthousiast blij ei

Voordat we aan boord stappen op de boot van een visserman en een gedreven walvis wetenschapper halen we onze lunch bij een lokale supermarkt. Waar ze gelukkig ook mutsen verkopen, want deze muts is de hare vergeten. Mijn eerste souvenir is dus een grijze wollen muts. Niets zo veranderlijk als het weer. Het ziet er dan ook niet veelbelovend uit tijdens de walvissafari.

Vanwege de harde wind moeten we ons geluk beproeven in de baai. En geluk dat hebben we zeker! We zijn nog maar net tien minuten onderweg of een reusachtige walvis laat zijn magnifieke staart zien.

Mijn allereerste kennismaking met zo’n imposant dier. Ik loop te stuiteren over het dek en de adrenaline giert door mijn lijf.

Mijn bereisde collega fotografen kijken mij een beetje lachend en meewarig aan. “Mijn eerste keer dat ik zoiets meemaak”, leg ik uit. Ik geniet met volle teugen en als kers op de taart zwieperd hij zijn staart hoog in de lucht en spat het zeewater alle kanten op. Inmiddels is het gaan regenen en keren we terug naar vaste wal.

Alles eruit halen wat erin zit

We rijden richting de Westfjorden en zien het landschap langzaam veranderen. Na een tijdje, rijden we tussen smoezelige sneeuwresten. We maken een korte stop bij een waterval die onder een boog van sneeuw doorstroomt.

Het volgende hotel ligt volledig in de the middle of nowhere. In het begin van de avond hebben we onze eerste fotobespreking. Ook krijgen we te horen dat hier met enige regelmaat een poolvos rondscharrelt. Weer word ik helemaal enthousiast, wat zou het gaaf zijn om dit beestje voor mijn lens te krijgen, begin ik te mijmeren. Voor een poging om de poolvos te zien, zetten Catrien en ik onze wekker voor een frisse en vroege ochtendwandeling. Nog voor het ontbijt gaan we met de camera op pad, hopend een glimp van de schuwe poolvos op te vangen. Helaas, ze houdt zich goed verborgen en maken we foto’s van de prachtige omgeving maar zonder vos.

Bij het ontbijt word ik getrakteerd op glutenvrije pannenkoeken. De geur van deze versgebakken lekkernij prikkelt ook de neuzen van mijn medereizigers. Ik zie ze een beetje jaloers kijken wanneer ik ook nog een hele stapel meekrijg voor onderweg.

Van oud ijzer naar fluffy groen mos

Oude, roestige tractors, vergane, gestrande schepen en deels gehavende auto’s ‘sieren’ het landschap van IJsland. Leuke objecten voor urbex fotografie. Onderweg al veel van deze roestige rommel gezien, maar wanneer we op de volgende locatie komen, blijken de IJslanders zo nu en dan toch op te ruimen. Geen boot, geen antieke landbouwvoertuigen, máár wel harlekijn en eidereenden.

De route vervolgt langs adembenemende en imposante fjorden. Ideaal om een panorama foto te maken. Na een duidelijke uitleg krijgen we allemaal de kans om per toerbeurt vanaf het beste plekje de foto’s te maken.

Na de volgende bocht zien we een scheepswrak liggen. Vakkundig en veilig rijdt Eveline het busje naar beneden. Kunnen we alsnog ons hart ophalen aan een roestig oud schip. Voorbijgangers zien in de berm een uniek en gedreven soort. Met onze camera op statief zijn we de allerschattigste watervalletjes langs de weg aan het fotograferen. Kleine stroompjes sijpelen tussen felgroen mos naar beneden uitkomend in een glasheldere beek.

Overactieve schaapherdershonden en een aroma van vis

In het Artic Fox Center heb ik mijn eerste ontmoeting met een poolvosje. Het diertje is als wees achtergebleven en kan helaas nooit terugkeren in de natuur om zijn eigen voedsel bij elkaar te scharrelen. Tegenover het poolvossencentrum in Sudavik staat een klein kleurrijk kerkje die we tegen een achtergrond van fjorden op beeld vastleggen.

We komen aan in een vissersdorpje en dat is niet alleen zichtbaar, ook ons reukzintuig krijgt hier het nodige van mee! Ondanks dat het al een lange dag is geweest, gaan we voor degenen die dat willen na het eten nog even op pad. Over een hobbelige weg langs de kust komen we aan bij een klein, groen kerkje. We worden welkom geheten door drie enthousiaste border collies die hun werk als schapendrijvers erg serieus nemen. De viervoeters menen dat ze ons ook ergens naar toe moeten drijven. De compositie rondom het kerkje blijkt lastig te zijn en we rijden terug naar de baai waar we een grasdakhuisje hebben zien staan. Ook deze locatie is wat compositie betreft een uitdaging.

Terug bij het hotel lopen Yolanda, Martin en ik nog een rondje langs de vissersbootjes in de haven om vervolgens bij een strookje lupinen uit te komen met daarachter weer een kerk. We duiken met onze camera’s de paarse bloemen in om dit beeld vast te leggen. ’s Nachts krijgen we ongevraagd een lesje IJslandse scheldwoorden en worden we pal voor onze hotelkamer getrakteerd op een dronkenmansruzie.

Nog meer watervallen

Zondag begint de dag grijs maar droog! We mogen vandaag onze fotoskills loslaten op paarse zeeën van lupinen en wederom imposante fjorden. Landschap of close-up fotografie, leef je uit! Wanneer we boven op de top een magnifiek uitzicht hebben, rollen er dreigende donkere wolken over de toppen van de bergen.

De zon piept door een klein gaatje in de wolken waardoor er één plekje in het dal in het goudgele zonlicht baadt. Echt heel gaaf!

Wanneer we allemaal goed en wel in het busje zitten, begint het te regen, wat natuurlijk niet uit kon blijven.

De rit gaat verder over uitdagende en deels onverharde wegen met losliggende stenen en diepe kuilen die gevuld zijn met regenwater. We worden flink heen en weer geschud, terwijl Eveline het busje zonder blikken of blozen om de diepe gaten heen en langs afgronden stuurt. Op weg naar onze volgende bestemming: de Dynjandi waterval. Regenkleding wordt aangetrokken en de camera’s worden voorzien van regenhoezen daarna zijn we klaar om de metershoge waterval voor onze neus, die maar liefst uit zeven etages bestaat, te fotograferen.

Ik begin bij de eerste etappe en gaandeweg klim ik naar boven, in de kleine lettertjes staat dat ook een sessie bootcamp tot de reis behoord. Halverwege bedenk ik dat mijn rugzak ook nog een regenhoes heeft en dat het misschien verstandig is deze te gebruiken.

Wanneer iedereen doorweekt, maar voldaan weer in ons inmiddels camouflage, bruin gekleurd busje zit, vervolgen we de reis hobbelend verder. Voor de verandering stoppen we onderweg nog bij een waterval. Bij het uitstappen vraagt Yolanda met een grote grijns: “Zijn jullie de watervallen al zat?” Terwijl wij in het hotel met de voetjes omhoog onze wow foto’s bekijken, poetsen Eveline en Yolanda de bus weer blinkend schoon.

En doorrrrrr

Dat de clowneske papegaaiduiker een gewild foto object is, is wel duidelijk wanneer we ’s ochtends stipt 5.00 uur bij het busje staan. Nieuwsgierig worden we vanaf de kliffen aangekeken door een paar roodoranje omrande zwarte oogjes met daaronder een felgekleurde oranje snavel.

Als volleerd fotomodellen staan ze mooi te poseren voor al die plat op de buik liggende fotografen met hun telelenzen. Je kunt je afvragen wie nou wie bekijkt. Verderop zijn een aantal onderzoekers bezig vogels te vangen en van drie zendertjes te voorzien.

Dat deze groep wetenschappers en onze groep natuurfotografen niet altijd dezelfde mening delen, wordt wel duidelijk wanneer de hengel breekt terwijl er een vogel aan bungelt. De vogel vliegt weg met de lasso nog om zijn hals. Er wordt ons verzekerd dat deze los gaat wanneer zo’n ongelukkig voorval zich voordoet. Hier moeten we dan maar op vertrouwen.

Op de terug weg naar het hotel zien we een aantal zeehonden luieren op de rotsen in het zonlicht. Wanneer we snel kunnen ontbijten en inpakken is er misschien nog tijd om even terug te gaan naar deze guitige beestjes. Wel kort, want we moeten een ferry halen. Er wordt in rap tempo een ontbijt naar binnen gewerkt. Even later zitten we alsnog met onze camera’s langs de kust bij de zonnebadende zeehondjes. De ferry van Westfjorden naar Snaefellsness duurt maar liefst tweeëneenhalf uur.

We kunnen heerlijk onderuitgezakt genieten van het landschap en de zilte zeelucht. Omdat ik mijn taak als koffiejuffrouw heel serieus neem, loop ik wel drie à vier keer naar het benedendek om bijna iedereen van een kopje met dit verkwikkende drankje te voorzien. Vandaag is het een zonovergoten dag, terwijl de voorspellingen voor morgen echt heel slecht zijn.

Er is besloten om een aantal locaties die voor morgen op de planning staan vandaag mee te pikken. Vanaf de boot rijden we naar de toeristische trekpleister: de Kirkjufell berg met de waterval ervoor. Samen met vele andere bezoekers is het een beetje dringen om het bekende plaatje te schieten.

Sommige foto’s maak je voor de herinnering. Wanneer ik de omgeving om mij heen wat beter bekijk, zie ik achter mij een glinsterend, blauw meer met een dorpje aan de voet van een berg met gave lijnen en structuren. Zonde om daar geen foto’s van te maken. Nog een extra fotostop is het zwarte kerkje van Budir met de gele boterbloemen. Volgens mij zijn er evenveel kerken als watervallen op IJslandsebodem.

Iedereen rolt uit de bus en ploft met de camera voor zijn neus tussen de gele bloemetjes. Enkele toeristen kijken ons bevreemd aan. Ik weet niet wat voor stuifmeel er in IJslandse de boterbloemen zit, maar terug in de bus ben ik behoorlijke flauw en melig.

We zijn bijna bij ons volgende onderkomen wanneer in een meertje een gave reflectie van besneeuwde bergtoppen is te zien.

Vanwege de tijd kunnen we niet stoppen. “Misschien kunnen we vanavond na het eten teruggaan”, oppert Yolanda. Er wordt wat gehumd vanaf de achterbanken. “Laten we eerst even kijken hoe iedereen er na het avondeten bij hangt na zo’n lange dag”, zijn de wijze woorden van Eveline.

Voor de komende twee nachten hebben Catrien en ik de beschikking over een vier persoons huisje. Terwijl de eettafel volledig in beslag wordt genomen door haar spullen zeg ik quasi verontwaardigd: “Hé, Catrien, het is een vier persoons huisje, is er ook een klein stukje tafel voor mij?” “Macht der gewoonte, wanneer je alleen woont”, is haar lachende reactie.

Grijs en grauw is de lucht wanneer we de volgende ochtend bij een ruige zee, hoge kliffen en zwarte rotsformaties onze statieven uitschuiven. We maken gebruik van een paar droge uurtjes, ook rijden we nog naar de Saxholl krater, een geïmplodeerde vulkaan.

Terwijl Eveline het autoportier opent, valt de regen met bakken uit de hemel en een sterke windvlaag waait naar binnen. Ter plekke besluiten we unaniem dat we het niet erg vinden om niet de vulkaan op te lopen. We gaan terug naar het huisje voor een ontspannen luie middag en het uitzoeken van een drietal foto’s voor de fotobespreking. Ik dacht er enigszins onderuit te komen. Helaas, er wordt niet afgeweken van dit programmaonderdeel.

Time fly’s when you’re having fun

Dan breekt alweer de laatste volle foto dag aan. De dag start met een goed gesprek tussen Martin en een IJslandse schaap. Door Catrien en mij gadegeslagen vanuit ons huisje en door ons voorzien van een grappige ondertiteling. Het stuifmeel werkt nog na.

Ons volgend foto object is Anarstapi een boogrots pronkend in de woelige zee langs de ruige kust. Niet alleen de tijd vliegt voorbij, maar ook de broedende sternen vliegen af en aan om te laten weten dat ze niet met zich laten sollen.

En dan echt de allerlaatste fotostop voor we terug keren naar de drukke bewoonde wereld. Yntri Tunga, daar kijken we vertederd naar papa, mama scholekster met hun pluizige kroost die tussen het rode wier rondscharrelt. Verderop liggen een aantal zeehonden op de rotsen te chillen, terwijl achter hun metershoge golven spectaculair uiteenspatten.

Als proefkonijnen kijken we terug op een zeer geslaagde reis en mooie herinneringen! Er is héél véél fotomateriaal te bewerken waardoor ik nog lang kan nagenieten van deze uniek en veelzijdige fotoreis.