Avontuurlijke bloopers

Spontane uitstapjes zijn meestal de leukste.

Of ik last minute mee wil het kerkje van Wierum fotograferen bij zonsondergang? Eind van de middag krijg ik deze uitnodiging van een vrolijke, blonde, Groningse fotografe. “Ja, leuk!” Snel de cameratas, wat ander spulletjes bij elkaar zoeken en hup op naar het waddengebied.

Het is vloed, dus laten we het wad voor wat het is en gaan we aan de slag met het kerkje. Een locatie die al door vele fotografen is vastgelegd dus een uitdaging om met een creatieve foto thuis te komen.

Zo stond ik vorige maand ook op zo’n soort locatie; de vuurtoren van Oostmahorn. Wat heb ik daar heen en weer gesjouwd met mijn statief en camera.

Op zoek naar toch nog een beetje een creatieve compositie. En maar pruttelen over het gebrek aan originaliteit. Ja muts, waarom ga je dan ook naar een locatie toe die al bijna door iedere fotograaf in Nederland is vastgelegd? Maar deze muts had het plan bedacht de vuurtoren te fotograferen met een opkomende volle maan.

Je moet er zelf wat (avontuurlijks) van maken.

“Ik kijk even over de dijk bij het wad, het valt al redelijk droog”, roept collega fotografe wanneer zij met stevige passen langs mij de dijk op loopt. Ik pruts nog even wat met de kerk maar loop dan ook de dijk over. Ik zie dat mijn spontane metgezel al op het wad staat. Misschien handig dat we even laarzen aantrekken.

En foetsie, ze is weer op weg naar de auto om deze op te halen. Wanneer ze de laarzen aan heeft, loopt ze nog een klein stukje verder het natte, zachte maar verraderlijke wad op. “Denk je erom, je zakt er zo tot je knieën in weg” roep ik haar nog na. “Ja hoor, denk wel dat dit nog kan” roept ze.

In een déjà-vu zie ik mij samen met een bevriende fotograaf ook op het wad vertoevend wanneer we tot ver over onze knieën wegzakken in het slib. Mijn hersenspinsel is nog niet verdwenen of ik hoor achter mij: “Ik zit vast.” Terwijl ik omkijk, zie ik dat ze bijna tot haar knieën in de blubber staat. Ik wist niet dat we zouden gaan wadlopen?

Met behulp van mijn volledig uitgeschoven statief probeer ik haar eruit te trekken. Nadat ik eerst een foto heb gemaakt. Net nog dacht ik, dat mijn nieuwe statief toch iets te hoog is, nu komt dit goed van pas. Multifunctioneel zo’n statief! Ga nooit zonder statief ‘wadlopen’. Samen met haar camera komt ze op haar sokken weer aan vaste wal, helaas heeft ze afscheid moeten nemen van haar net nieuwe laarzen. Deze staan nog in het wad onder een dikke laag slik. Lachend staan we op de dijk. We hebben in ieder geval voor vermaak gezorgd voor menig voorbijganger. Eerst de vieze troep uit en in een vuilniszak die ik opdiep uit mijn rugzak.

Een lauwe kop thee en dan maar richting huis. Grinnikend zeg ik tegen haar: “Hopen dat je onderweg naar huis niet staande wordt gehouden door een agent. Of een passerende vrachtwagen waarvan de chauffeur vanuit zijn cabine zo mijn auto in kan kijken”, is haar reactie. Een bekende fotolocatie, maar wij hebben er wel een gezellig avontuur van gemaakt!

Wat moet je anders?

Samen met een vriendin zit ik in een fotohut om vogels te fotograferen. Wat doe je wanneer er geen enkele vogel voor de hut fladdert en er zo nu en dan een spettertje regen uit de lucht valt? Regendruppels fotograferen! Een lege accu en een SD kaartje voor de helft vol geschoten verder nog geen druppel fatsoenlijk vast kunnen leggen. Ik heb iets in mijn hoofd en wil dat de druppel op een bepaalde plek uiteenspat in een door mij gekozen compositie. Dan weer te vroeg, dan weer net te laat.

Ondanks de burstmodus lukt het mij niet het gewenste plaatje te schieten. Beetje gefrustreerd laat ik het plan eerst even varen. Het weer klaart inmiddels op en de gevederde vriendjes komen ons een bezoekje brengen. Technisch gezien zijn we bij hen op bezoek.

Buiten je comfort zone valt meer te beleven.

Op een zonnige zaterdagmiddag staat deze fotografe langs een grasbaanrace. Groter contrast kun je niet vinden. Geen fluitende vogels, bloepende heikikkertjes of een rustgevend kabbelend watertje.

Totaal het tegenovergestelde. Veel herrie, benzinedampen en stofwolken. Tussen al dit ronkende geweld sjeest zoonlief met zijn crossmotor over de baan. In de bocht komt hij ten val, springt weer op en scheurt verder.

Moeders (ondergetekende) langs de lijn is direct 10 jaar ouder en haar haardos compleet grijs. Daar is de haarverf voor uitgevonden is een reactie.

Ik heb toch best aardige actiefoto’s gemaakt tussen wat je bijna natuurbarbaren zou kunnen noemen. Volgende keer maar weer de rustgevende natuur in. De lente is begonnen! Tenminste dat dacht ik. Moeder Natuur had nog een 1 april grap voor ons in petto.

Terwijl de eerste kleurrijke voorjaarsbloeiers al in volle bloei staan strooit Moeder Natuur nog met witte, koude sneeuwvlokken. De narcissen, tulpen, sneeuwroem en de kievitsbloemen worden toegedekt met een verrassend dik, wit en zacht tapijt van sneeuw. Tijdens de sneeuwbui ben ik er op uit gegaan.

De paarse kievitsbloem in de sneeuw, lente met een winters tintje. Hoe vaak komt dat nu voor?