Soms zit het mee, soms zit het tegen

Ik stond erbij en ik keek er naar…
Rommelig terrein, waterrijk gebied, veel muizenholletjes en goede verstopplekken.
Een uitermate geschikte woonplek voor Herman de Hermelijn, wat ook blijkt uit de sporen die hij achterlaat. Herman of Hermien is al een aantal keren gespot en zelfs uitgebreid gefotografeerd.
Dit beestje staat ook op mijn fotografie wensenlijstje. Tijdens fotowandelingen heb ik al een paar keer een flits ontmoeting gehad met deze spring-in-‘t-veld.
Ik blijf uren in de auto zitten, het liefst lig ik plat op mijn buik in het gras voor een mooie compositie op ooghoogte. Maar ja, dit beestje heeft een uitstekend gehoor en geweldig reukvermogen

dus is die optie bij voorbaat kansloos. Ik had al geconstateerd dat er uitstekende verstopplekken zijn voor Herman en daar maakt hij dan ook goed gebruik van. Na talloze, vruchteloze pogingen zowel tijdens zonsopkomst, net voor zonsondergang en zelfs gewoon overdag geprobeerd een glimp op te vangen van deze vliegensvlugge rover, is het tijd voor een andere aanpak.
Een geniale ingeving om het diertje te paaien met een muis, blijkt nog niet zo eenvoudig uit te voeren. Muizen zijn wel te vinden bij ons in de paardenstal. Plan de campagne is dan ook; muizenvallen plaatsen! Eén week later is de opbrengst bitter weinig.
Nogmaals een poging wagend aan het einde van de dag, sta ik weer op de bewuste plek met in mijn handen een bakje met daarin een dode muis. Eerbiedig leg ik het heerlijke, harige hapje klaar voor Hermien. Terug in de auto ga ik er goed voor zitten. Op dat moment zie ik in mijn ooghoek iets bewegen. Heel voorzichtig komt Felix, de boerderijkat aansluipen, springt over de sloot en gaat er met ‘mijn muis’ vandoor. Tot zover het avontuur Herman. Wordt vervolgd….

Bij twijfel altijd gaan!
Net voordat de avond valt van een wel zeer druiligere en grijze dag trakteert Moeder Natuur mij op een fraai magisch lichtspel aan de horizon met een langzaam, ondergaande zon. Echter wanneer dit pal voor mijn neus plaatsvind,t zit ik achter het stuur. Ik ben onderweg naar het station om zoonlief op te halen en heb geen camera bij mij. ‘Welke fotograaf gaat nou zonder fotocamera op pad’, hoor ik een duivels stemmetje in mijn achterhoofd fluisteren. Eenmaal op plaats van bestemming is de bruisende stad gehuld in een rood, roze gloed. Het is genieten van de magie van Moeder Natuur en tevens ook een beetje balen. Toch snel even een fotootje nemen met mijn telefoon. De volgende avond hoop ik weer op spektakel in de avondlucht en besluit een lieve, collega fotograaf te vragen of ze zin heeft om mee op pad te gaan. De hele dag verloopt, net als de dag ervoor in honderd tinten grijs, maar volgens diverse app’s en weersvoorspellingen is er toch een kans op een klein beetje kleur tijdens de zonsondergang.
Terwijl wij al babbelend op de afgesproken locatie proberen een mooie compositie te vinden, ontbreekt er in de lucht iedere vorm van fraai licht. Jammer, maar het was wel gezellig en bijkletsen is ook belangrijk.
Mijn telefoon ontploft bijna, figuurlijk gesproken dan. Er is een aanzienlijke kans om Noorderlicht te zien in ons eigen kikkerlandje. Het probleem is de bewolking, die is vrij fors, tegen de avond lijkt de lucht een beetje op te klaren. Dus gaan!
Door mijn enthousiasme een vriendin meegesleurd naar het Wad. Een harde woei blaast ons over de dijk, we worden gezand-, nee gezoutstraald en zo nu en dan getrakteerd op een regenbui. Wanneer het wolkendek telkens een beetje openbreekt, hebben we goede hoop. Echter even snel als er een gaatje ontstaat, is het ook weer potdicht. Na een paar uurtjes hoopvol staren naar een dik, donker wolkendek besluiten we toch de boel op te ruimen en naar de auto terug te gaan. “Helaas, máár het was wel gezellig”, roep ik optimistisch naar mijn verkleumde vriendin.