Verassingen

Cameraschuw

“Deze foto kan echt niet meer. Je moet een nieuwe profielfoto”, is de kritische reactie van dochterlief wanneer zij mijn website en facebookpagina onder handen neemt. We bekijken samen wat ideeën.

Elk voorstel wat ik aandraag wijst zij, journalist in spé, resoluut van de hand. Je moet zichtbaar zijn, want de mensen willen weten wie achter de camera staat. Dus een streep door profielfoto’s met een camera voor je snoet. Zucht, heb ik al gezegd dat ik cameraschuw ben.

Kleine onverwachte cadeautjes

Het begin van het nieuwe jaar start met grijs, mistig en best wel saai weer. Deze periode gebruik ik om locaties te verkennen. Op zo’n ochtend val ik met mijn neus in de boter, of beter gezegd in de wol. Een schaapsherder, met haar kudde en hond staan op het punt de hei op te gaan. Ik vraag of ik een stukje mee mag lopen, en dat mag.

Al wandelend over de hei in het tempo wat de schapen aangeven, vraag ik haar, de schaapsherder, het hemd van het lijf. Terwijl zij in hetzelfde geduldige tempo de schapen volgt, beantwoordt zij mijn nieuwsgierigheid. Luisterend naar haar uitleg schiet ik hier en daar een aantal foto’s. Lachend geniet ik van de uitgelaten capriolen van hond Jillz. “Ja, ze is nog in opleiding”, legt de schaapsherder uit wanneer Jillz weer eens een niet-zo-schaapherdershond-achtige-actie uitvoert. Ondanks het saaie grijze weer geven de witte wollige fotomodellen op de hei de foto net even een ander tintje.

Soms is het alleen genieten

“Nog nooit van gehoord, waarschijnlijk heb ik onder een steen gelegen maar wat zijn dansende spreeuwen”, is de vraag van een collega fotograaf. “Nee, hoor geen steen ik fotografeer ook nog maar sinds drie jaar dit fenomeen en het gebeurt bijna letterlijk in mijn achtertuin.

Dus als er iemand onder een steen heeft gelegen dan ben ik dat”, is mijn reactie. “Dat is nog erger”, zegt ze lachend. Ik nodig haar uit om samen met mij op pad te gaan om dit fenomeen te bewonderen en vast te leggen. Gekscherend merk ik op dat we om 17.00 uur een afspraak hebben met de spreeuwen voor het opvoeren van hun show.

Op het ‘afgesproken’ tijdstip staan we dan ook op de ‘afgesproken’ locatie klaar met onze camera’s in de aanslag. Geen spreeuw in de lucht te bekennen, in de verte een paar kleine zwarte plukjes. Twijfelend staar ik naar de lucht. Moeten we vertrekken naar een andere locatie of blijven we staan? De vogels komen dichterbij maar verdwijnen even snel weer in de verte.

Terwijl we naar de auto lopen vormt achter ons een hele zwerm. Snel maken we rechtsomkeert, terug naar de uitgekozen locatie. Uiteindelijk zijn ze er dan toch en al fotograferend roep ik tegen de vliegeniers dat ze te laat zijn. Alsof zij zich daar wat van aantrekken.

Het wordt al snel te donker om uit de hand te kunnen blijven fotograferen. Ik moet mijn ISO waarden flink omhoog schroeven om de snelheden waarmee zij over scheren vast te kunnen leggen. Ze vormen een enorme grote zwarte wolk aan de hemel en wanneer ze overvliegen hoor je een magisch zoemend geluid. Vooraf heb ik collega fotograaf gewaarschuwd voor de kleine verrassingen die ze deponeren wanneer deze gevederde fotomodellen over je heen komen vliegen. Dit heb ik uit eigen ervaring ondervonden.

De mooie figuren die ze kunnen maken in de lucht blijven uit. Daarvoor heb je de ‘hulp’ nodig van jagende roofvogels. Die zijn in geen velden of wegen te bekennen, waarschijnlijk een vrije dag. “Sorry, de roofvogels vergeten te bestellen”, roep ik naar mijn fotograferende gast, dus geen spectaculaire figuren. Met andere woorden geen salsa, maar gewoon een quickstep. Ondanks dat genieten we toch van de show. Soms geeft dat ook voldoening.

Geen foto’s met een wow factor, maar wel gezellig met een gelijkgestemde op pad.