Winter(foto)pret

Alle leuke dingen komen langzaam

Het is zover, na tweeënhalf jaar rijden we weer richting de sneeuw. We zoeken Koning Winter op in Oostenrijk. Na weken bijna elke dag op sneeuwhoogte.nl te kijken of er nog een cm sneeuw bijgevallen is, alsof dat een dikker pak sneeuw tevoorschijn tovert, stappen we ’s ochtends heel vroeg in de auto.

Dertien uren rijden later kunnen we het magische, witte glinsterende sneeuwdek met eigen ogen bewonderen. De eerste sneeuwballen worden natuurlijk direct gegooid. Spannend was het nog wel, de week vooraf veranderden de spelregels wat Corona betreft dagelijks. Zelfs op de dag van vertrek is er weinig sprake van vakantie voorpret, de Oostenrijkse regering houdt beraad over nog strengere maatregelen. We moeten gevoelsmatig nog heel wat bergen nemen, en het liefst doe ik dit op ski’s.

Zonder problemen en met de juiste papieren komen we aan in het witte wonderland genaamd Flachau. Reikhalzend kijk ik niet alleen uit om op ski’s de pistes af te glijden, maar ook om met de camera om mijn nek en met mijn snowboots aan door de knisperende sneeuw te wandelen. Op zoek naar mooie winterse plaatjes.

Opgelucht en uitgelaten

’s Avonds zitten we als een stel uitgelaten luidruchtige kinderen aan tafel. De vakantiepret is begonnen of komt het door dat alcoholische drankje wat we bij het eten drinken. “Vandaag neem ik de camera mee”, deel ik voorzichtig mee wanneer iedereen startklaar staat in zijn of haar skischoenen. Ze weten dat de kans bestaat dat ze dan op de piste langer op mij moeten wachten. Nou ja kans, dat wachten is vrijwel zeker. Een beetje voorovergebogen zit ik in de stoeltjeslift, nee ik ben niet misselijk, maar mijn rugzak is toch iets groter dan de gemiddelde rugzak die een skiër meeneemt. Een cameratas, stoeltjeslift en ski’s is niet een comfortabele combinatie.

Een typisch gevalletje: ik baal van mijn ouders

Na een paar dagen wintersport beoefenen gun ik mijn spieren, waarvan ik geen weet had, dat ik die op die plekken ook had, wat rust. We maken een arresleetochtje. Voor mij een mooie kans om het gebied te verkennen voordat ik met mijn camera op pad ga. Het wordt een beetje een “verplicht” gezinsuitje. Onze jongste vindt het maar niks ‘te weinig pk’s’ is zijn mening. De slee wordt over een witte deken en tussen de besneeuwde bergtoppen voortgetrokken door twee gitzwarte met rinkelende bellen behangen paarden.

Eén ouder paard met ervaring en een jolige bengel (kon onze jongste zijn) die nog veel moet leren. Onze benjamin zijn gezicht spreekt boekdelen. Hij kruipt het liefst nog verder weg onder zijn muts om onherkenbaar te zijn tijdens deze vrolijke rinkelende tocht. Hij is druk bezig met appen van zijn mede- kamikaze-actie-vriend die op dit moment wel de berg naar beneden suist.

De lachspieren worden ook getraind

Het plan is om te gaan rodelen met tien personen, familie van kamikaze vriend is ook mee. We worden met de rodeltaxi opgehaald. Daar begint de hilariteit al. Een busje voor max acht personen komt aanrijden. Moet kunnen zegt de Oostenrijkse chauffeur laconiek. Heen en weer slingerend en op elkaar gepropt, begint de rit over een besneeuwde bergweg omhoog.

Onderweg zie ik mooie foto onderwerpen. Zoonlief (de oudste van de twee) merkt doodleuk op: “Ja, dan weten we zeker dat we een kettingbotsing veroorzaken met de sleetjes, staat weer zo’n maffe fotograaf in de weg.”

Boven krijgen we uitleg over de slee. Linkervoet in de sneeuw is links, rechtervoet in de sneeuw is rechts en alle benen en armen omhoog is ritje krankenhaus. “Oké, hmm ik ga wel als laatste”, roep ik samen met mama van vriend wie een gezellige kletsende bootcamp dame is. Wanneer iedereen reeds naar beneden raast gaan ook wij los.

Ik test even mijn remmen en het stuur uit terwijl ik dit doe draait mijn slee om en glij ik achterstevoren naar beneden. Uhm, meneer hier heb ik geen uitleg over gehad. Sneeuw happend, inhaalmanoeuvres, sneeuwballen en vele lachsalvo’s verder komen we naar onze mening veel te snel aan bij het eindpunt.

Herinneringen maken en genieten

Foto’s maken om herinneringen vast te leggen en foto’s maken om het bezig te zijn met fotograferen. Twee totaal verschillende dingen. Deze wintersportvakantie is daar een combinatie van.

Op een middag trek ik met mijn camera er alleen op uit, al begint de wandeling samen met hond en manlief, maar zij lopen later terug naar ‘ons huis’. Zittend of liggend in de sneeuw vergeet ik daarna de tijd en ga volledig op in het fotograferen van de Oostenrijkse winterse natuur om mij heen.

De resterende dagen van de vakantie is quality time met het gezin. Dit wordt ook wel gemakkelijk gemaakt door Moeder Natuur. De overige dagen zijn niet de mooiste weersomstandigheden voor spectaculaire winterplaatjes.

Omdat ik meestal samen met manlief vroeg uit bed stap, want de hond laat weten dat hij hoge nood heeft, word ik soms plotseling verrast door prachtige wolkenpartijen die laag in het dal hangen. Snel pak ik mijn camera-spullen (die staan startklaar en op een strategische plek), trek mijn skibroek en jas over de pyjama aan en hup naar buiten de frisse winterkou in.

Genietend van de rust en de langzaam ontwakende, witte wereld om mij bepaal ik de compositie van de foto’s. Totdat de serene rust als sneeuw voor de zon verdwijnt door een sneeuwscooter die met een ronkende motor de berg op scheurt. Tijd voor ontbijt!